Wojciech urodził się w 955 roku w książęcym rodzie Sławnikowiców w czeskich Libicach. Dzieciństwo spędzał na dworze rodziców, potem kształcił się w Magdeburgu, gdzie przez 10 lat pobierał nauki w jednej z lepszych szkół owych czasów, a jego nauczycielem i wychowawcą, był miejscowy arcybiskup Adalbert. Gdy w 981 roku Adalbert zmarł, Wojciech powrócił do Pragi ,otrzymał świecenia kapłańskie i znalazł się w otoczeniu pierwszego biskupa tego miasta, Dietmara. Wówczas to dokonały się wielkie zmiany duchowe Wojciecha – bezpośrednim powodem była długa i ciężka choroba oraz śmierć biskupa Pragi Dittmara. Obecny przy nim Wojciech poczuł strach przed śmiercią i piekłem. Stał się jeszcze bardziej pobożny i ascetyczny w swoim codziennym postępowaniu. Wojciech został następcą Dietmara i wkrótce przyjął sakrę biskupią. Nowy biskup napotkał silną opozycję wewnątrz kraju. Z kilkunastu lat formalnego kierowania diecezją praską od 983 roku, tylko kilka z nich spędził w Czechach. Przebywał głównie w Rzymie. W tym czasie diecezją zarządzał biskup Falkold z Miśni, kiedy zmarł biskup Wojciech na nowo rozpoczął organizowanie życia kościelnego w Pradze. Wojciech jawnie przeciwstawiał się stylowi życia ówczesnych możnowładców i za to popadł w konflikt z księciem Bolesławem II. W czasie jego kolejnego pobytu w Rzymie, jego przeciwnicy wymordowali mu rodzinę i spalili rodzinną wieś – Libice. Wobec tak drastycznych wydarzeń Wojciech stał się wygnańcem i już nigdy nie wrócił do Czech.
Święty Wojciech to Biskup, męczennik oraz patron Kościoła katolickiego w Polsce, zginął zamordowany przez pogan 23 kwietnia 997 roku w okolicach wsi Cholin w Prusach podczas swojej pierwszej i ostatniej wyprawy misyjnej. Należy pamiętać, że obok Matki Bożej Królowej Polski i świętego Stanisława ze Szczepanowa, Święty Wojciech należy do grona głównych patronów Polski.
Żył w czasach niepodzielonego Kościoła, przed rozłamem chrześcijaństwa, dlatego bywa też nazywany „patronem duchowej jedności Europy„. Święty Wojciech zasłynął jako opiekun ubogich i więźniów, a także zajmował się wykupem chrześcijańskich niewolników w krajach muzułmańskich.
Od 983 roku stał na czele diecezji praskiej, jednak po objęciu biskupstwa praskiego, gdy miały miejsce tragiczne wydarzenia w jego życiu, za namową cesarza Ottona III i w porozumieniu z Bolesławem Chrobrym w 996 roku biskup Wojciech przybył do Polski, aby podjąć się misji nawracania pogańskich wówczas Prusów. Pogańscy Prusowie byli wyjątkowo wrogo nastawieni do misjonarza i głoszonej przez niego wiary. Dlatego też działalność misyjna biskupa Wojciecha zakończyła się dość szybko – został zamordowany przez pogańskiego kapłana, prawdopodobnie 23 kwietnia 997 roku. Bolesław Chrobry wykupił ciało męczennika za tyle złota, ile ważyło i uroczyście sprowadził do Gniezna. Cesarz Otton III, który znał i bardzo cenił Wojciecha, usilnie zabiegał o jego kanonizację. Dwa lata później, papież Sylwester II kanonizował męczennika.
W 1000 roku odbył zjazd gnieźnieński o doniosłym znaczeniu politycznym jak i kościelnym. Na zjazd – z pielgrzymką do grobu Świętego Wojciecha – przybył między innymi cesarz Otton III. Podczas tego zjazdu ogłoszono utworzenie Metropolii Gnieźnieńskiej z podległymi Biskupstwami: we Wrocławiu, w Krakowie i w Kołobrzegu. Cesarz Otton III opuścił Gniezno z relikwią ramienia świętego. Części relikwii zostały później umieszczone w Akwizgranie i w Rzymie, gdzie znajdują się do dzisiaj. Kult świętego szybko rozszerzył się na wiele krajów Europy – uznaje się go za patrona Czech, Prus, a także Węgier. W ikonografii jest przedstawiany z orłem, paliuszem, wiosłem i włócznią, którą został zabity.